“Mbylle se ta ngjesha shuplakë”, “as gëk mos të bësh, dëgjove?” dhe pastaj kthehen nga njëra-tjetra, apo njëri-tjetri dhe vazhdojnë: “oj, se nuk na la rehat”, “e duan nga një shpullë”, “ohu s’kemi nerva!”
Këto shprehje, të shoqëruara me shikimin e ngrysur prej të rrituri të inatosur, pse ju prish dëshira e vet, dëgjohen e shikohen njëlloj, në rrugë apo lokale.
Këto shprehje dëgjohen, pa dallim nga të gjithë të rriturit me shkollë apo pa shkollë, nga nënat dhe baballarët, nga gjyshe dhe gjyshër.
Prindër, që flasin gjysma anglisht e gjysma shqip dhe gjyshër e gjyshe, që flasin si të munden, në këtë “pikë” janë njëlloj. Ndërsa fëmija aty në cep, me një pako patatina apo coca-cola në dorë, me lot në sy dhe i fyer e i trembur brenda vetes, e mbush shpirtin me inat dhe dyshime.
Janë këto skena “të vogla” të cilat, nxitin “errësirën” në shpirtin dhe mendjen e fëmijës, që ndërtojnë “muret e heshtjes” ndërmjet fëmijës dhe vetes, dhe prindit e fëmijës.
Këta të rritur, prindër dhe gjyshër, që nuk lënë lodër pa u blerë fëmijëve, e humbin durimin në çast, kur u prishet terezia dhe harrojnë që janë në publik. Të rritur, që për pak tolerancë, nga ana e tyre, shkatërrojnë në publik vetëvlerësimin që fëmija po përpiqet të ndërtojë me mundim.
