Poezi nga: Julio Cortázar
Përktheu Elona Caslli
Dhe kur iknin të gjithë
mbeteshim veç ne të dy,
mes gotave bosh dhe hirtoreve të mbushura plot.
Sa mirë ndihesha kur e dija se ti ishe atje,
ashtu si rryma që nuk rrjedh,
e vetme përballë meje
buzë natës.
Ti qëndroje gjatë,
ti ishe përtej kohës,
ti asnjëherë nuk ikje,
sepse po ajo nënkresë
dhe po ajo ngrohtësi,
do të na thërrisnin përsëri
për ta zgjuar ditën e re
bashkë, të qeshur dhe të pakrehur.
